Nu zat ik dus van de week bij de kapster en toen hadden we het over feestjes en de mensen die dan dronken om je nek gaan hangen. We kennen er allemaal wel één of meerdere. Nu kan ik daar persoonlijk niet zo heel goed tegen want als mensen anders doen dan normaal voel ik mij altijd een beetje ongemakkelijk. Ik heb liever dat ze gewoon zichzelf zijn. Maar toen zei mijn kapster; ‘ja, of dan zijn ze misschien wel juist zichzelf’. Nou daar had ze dus wel een puntje.
Want ik denk dat wij dit ook allemaal herkennen, je denkt iemand te kennen maar dan opeens komt ‘de ware aard van het beestje’ naar boven. Dat kan heel leuk zijn, want iemand blijkt opeens heel spontaan te zijn en je prettig te verrassen met zijn of haar gekke gedrag. Of iemand blijkt écht gek te zijn en je denkt hoe hebben wij ooit vrienden kunnen zijn. De iets minder prettige verrassing zeg maar.
Oeh en wat kan dat ontzettend pijnlijk zijn. Je vertrouwd de ander, je hebt soms al jaren een diep contact en dan laten ze je van de één op de ander dag zitten. Of het sluipt er langzaam in, iemand begint steeds onaangenamer gedrag te vertonen en je moet op een dag zelf de beslissing nemen om iemand uit je leven te laten gaan. Hoe dan ook, niet leuk!
En die tijd samen was dat dan allemaal een leugen? Al die leuke momenten, die ‘pijn in je buik van het lachen momenten’. Of de momenten dat je heel verdrietig was en die ander je er door heen sleepte, maar ook dat je gewoon gezellig bij elkaar was volkomen op je gemak bij elkaar, genietend van de gewone vriendschap, het bijzondere in het gewone. Was dat dan allemaal maar nep? Een gemeen spel?
Ik denk dat er verschillende verklaringen voor zijn. Sommige mensen zijn gewoon gemeen, vaak vanuit hun eigen pijn ontstaan of door psychische aandoeningen. Maar het kan ook zijn dat jij het slachtoffer bent van zo’n verandering die plaats vindt tijdens jullie vriendschap. Iemand kan de keuze maken om ‘alleen maar voor zichzelf te kiezen’ en daarin zo ver gaan dat ze geen rekening meer gaan houden met wat die keuze voor de ander inhoudt.
Wat de reden ook mag zijn het is gewoon *(…) en het kan je ontzettend verdrietig maken.
Maar hoe dan verder? Mag ik een beetje delen over hoe ik daar nu mee omga? Zo niet dan moet je nu dus stoppen met lezen 😉
De pijn, die laat ik zijn, je hebt een verlies geleden en die moet je simpelweg verwerken, als je dit wegschuift bijt het je een keer in je kont en word jij misschien op een dag wel die persoon die een ander kwetst voor wat een ander jou ooit heeft aangedaan.
En de herinneringen? Die koester ik, misschien heeft het allemaal nooit wat voor iemand betekend, misschien wel, of misschien zelfs wel meer dan dat jij, je ooit in kan denken ondanks het gedrag van diegene. In ieder geval heeft het iets voor jou betekend en dat mag zijn plek hebben. Je was toen erg gelukkig, je hebt mooie tijden gehad en laat dat maar gewoon bestaan, het mag er gewoon zijn.
Maar dan heb je natuurlijk nog die persoon wat moet je daar nou weer mee… Ik denk dat ook daar niet een éénduidig antwoord op gegeven kan worden. Wat wel heel belangrijk is, is als jij lichamelijke of geestelijke mishandeling hebt ondergaan, blijf dan heel ver bij die persoon vandaan. Ook al kies je er bijvoorbeeld voor om die persoon te vergeven, laat diegene niet meer dichtbij, hij of zij is een gevaar en heeft geen enkel recht om jou zo te behandelen en jij mag jezelf echt beschermen tegen het kwaad van die ander. Als je gebeten bent door een tijger, kun je die tijger vergeven voor wat hij heeft gedaan, maar het zou niet zo slim zijn om dan vervolgens weer die kooi in te stappen van de tijger, want ook al heb jij hem vergeven, de tijger zal toch echt zijn natuur volgen en jou als een lekker hapje in zijn poten verwelkomen.
En verder, mijn motto blijft; ‘Kill them with kindness’. Zonder aan de pijn voorbij te gaan, kies ik ervoor om mijn gedrag niet te laten beïnvloeden door die ander. Ik wil die persoon zijn die het verschil maakt, die liefde in de wereld brengt in plaats van haat. Diegene mag lekker op zijn eigen eilandje zitten van egoïsme, haat en lelijkheid maar ik ga daar niet bij zitten. Ik wil de keuze maken om mij te laten leiden door vreugde en vrede en ik hoop dat die ander ook ooit die weg mag gaan vinden in plaats van op dat stink eiland te blijven zitten.
Gebruik de pijn om te groeien! Laat het kwaad niet overwinnen, blijf vechten voor je eigen geluk, zonder het geluk van de ander te stelen.
Yes we can!
Veel liefs,
*Een woord dat ik niet mag zeggen van mijn moeder
